czuję.&lt;/&gt;<br><br><br><br>W odróżnieniu od bukoliki teokrytejskiej czy wergiliańskiej Sobótka nie próbuje rekonstruować obrazu dawnej szczęśliwości. Co więcej, mityczny czas zaprzeszły jest także czasem okrucieństwa. Zgodnie jednak z duchem idylli Sobótka jest nie tylko cyklem pieśni, lecz także, czy nawet przede wszystkim, poematem o śpiewaniu (por. rozdz. XII, pkt 3). Śpiew osądza, przechowuje zakazy i nakazy moralne, pociesza i raduje. Zasadą konstrukcyjną Sobótki jest powołanie wykonawców przez wprowadzający podmiot autorski czy co najmniej taki, w którym zasugerowane zostało podobieństwo z osobą autora (Czarnolas, Dorota). W ten sposób poeta-humanista swoim mandatem poetyckim udzielonym wykonawcom scalił fragmenty folkloru z tradycją antyczną i renesansową