świadczy systematyczne zmniejszanie się oddziałów husarii ze względu na wysokie koszty jej uzbrojenia i ekwipunku. Pozwolić sobie mogła na to jedynie bardzo bogata szlachta, spośród której właśnie odbywały się zaciągi do chorągwi husarskich. Pewna liczba interesującej nas broni ulegała oczywiście zniszczeniu w trakcie walk, część głowni używana była do ponownego osadzania na nich nowszych rękojeści. Stąd też w polskich zbiorach muzealnych znajduje się zaledwie kilkadziesiąt egzemplarzy szabel husarskich - najwięcej w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie i w Muzeum Narodowym w Krakowie.<br>Doskonałość konstrukcyjno-funkcjonalna szabli husarskiej, jej walory estetyczne i sentyment Polaków do oręża wysokiej jakości sprawiły, że forma tej broni