szałasie. Widocznie Aratos suszył te zioła na wypadek choroby, po cóż inaczej byłyby mu potrzebne.<br>Takiej uczty nie miał od dawna. Błoga sytość wypełniła mu żołądek. Chory w szałasie obudził się i zawołał cicho. Był przytomny. Kalias zaniósł mu cały kubek naparu. Aratos wyciągnął ręce, ale dygotały tak silnie z osłabienia, że nie mógł utrzymać kubka i gorący płyn polał mu się na palce. Kalias ostrożnie go napoił.<br>- Ktoś ty? - zapytał po chwili Aratos.<br>- Kalias, Grek, przysłali mnie do pomocy - odparł chłopiec.<br>- Do pomocy... - słabo wyszeptał chory. - Mnie już żadna pomoc niepotrzebna... Ja umieram...<br>Umarł po trzech dniach. Wieczorem Kalias przygnał