na ziemi, jest do niej przywiązany ale i oderwany od niej zarazem, gdyż bytuje już pośród kosmosu. Na ziemi wprawdzie, ale ponad nią: w Alpach, oddzielany od ziemskiego świata warstwą mgieł; nawet gdy znajdzie się we wnętrzu zamkowej wieży (a zamek też stoi na szczytach skał), mury nie przeszkadzają tej osobliwej symbiozie, nie tworzą granicy między bohaterem a nocną naturą - stoi pośród wschodzących gwiazd, w blasku pełni księżyca.<br>Manfred, osaczony przez winy przeszłości (uosabia je zjawiskowa postać Astarte, przypomnienie miłości braterskiej i grzesznej, okupionej zgubą dziewczyny), żyje uwięziony w kręgu własnej psychiki, niszczonej przez samoświadomość i udrękę, ulegającej coraz głębszej dezintegracji