wyraźne pokrewieństwo dramatu ze Zbójcami Schillera.<br>Nową lekturę Szekspira upowszechniły w Anglii szkice romantycznych krytyków, Williama Hazzlitta i Thomasa De Quinceya, którzy zreinterpretowali przede wszystkim szekspirowskie charaktery; zwracając uwagę na wewnętrzną szamotaniną bohatera (głównie odwołując się do Makbeta), na walkę przeciwstawnych namiętności w umyśle bohatera i wynikającą stąd destrukcję jego osobowości i metamorfozę wewnętrzną. Podobnie jak w umyśle bohatera ustawiczna walka przeciwieństw toczy się w świecie, także podlegającym metamorfozom, przenikniętym przez obce, wrogie, szatańskie moce. Ponieważ walki te toczą się w duszy protagonisty, w dramatach wybuchają długimi monologami.<br>Szekspir młodego Mickiewicza był widziany jeszcze zupełnie inaczej, bo przez pryzmat odmiennej koncepcji