przekroczył granicę Kanaanu i stanął obozem w miejscu, które nazwał Mahanaim (obozy). Od ludzi miejscowych dowiedział się niepokojących rzeczy o bracie Ezawie. Osiadł on nad Morzem Martwym na wyżynie Seir, czyli na wyżynie "kosmatej'', "obrośniętej drzewami'', i stał się władcą krainy zwanej Edomem. Zajmował się on głównie łowami w dzikich ostępach górskich, ale uprawiał też rozbój, jeżeli nadarzyła się po temu okazja. Nie przyniosło mu to oczywiście dobrej sławy wśród osiadłych w dolinach Kananejczyków.<br>Zasłyszane wiadomości nie wróżyły Jakubowi nic dobrego, toteż serce ścisnęło mu się z przestrachu. Nie miał przecież czystego sumienia i sądził, że brat nie zapomniał mu krzywd