chwili takiego głosu. I nikt by go nie zdołał powtórzyć. Największy muzyk nie mógłby go odtworzyć. Głos ten, schwytany na płytę, rozsadziłby ją z hukiem. Potrzaskałby wszystkie aparaty, gdyby go nadano przez radio.<br>- Adaś! - zdumiał się ten straszliwy głos.<br>- Jezus Maria! - odkrzyknął Adaś. - Kto mówi?<br>- Burski! Staszek Burski! - zawyła figura oświetlając własną gębę, aby ją Adaś mógł ujrzeć i uwierzyć. - Co to znaczy? - Dowiesz się... Pan Bóg cię tu przysłał... - mówił Adaś<br>śmiejąc się i płacząc równocześnie. - Prędko, prędko! Tnij więzy! Cztery postacie, co spadły wraz z burzą, oniemiały na chwilę, gdyż radosne zdumienie odebrało im głos. Teraz zawyły wdzięcznie wszystkie