tego typu nie występują w zasadzie w przypadku tzw. metody kombinowanej, zaproponowanej przez Penmana (1948). Wykorzystał on najlepsze cechy metody bilansu cieplnego i dyfuzji turbulencyjnej wyprowadzając formułę, w której parowanie z powierzchni wody przedstawiono w funkcji niewielkiej liczby danych meteorologicznych, stosunkowo łatwych do zmierzenia. Aby wykorzystać metodę kombinowaną także do oszacowania wielkości ewapotranspiracji potencjalnej, Penman (1950) włączył do formuły mnożnik emiryczny k (wartości k zmieniają się od 0,6 do 0,8). Postać ogólną tej formuły przedstawiono poniżej z modyfikacją Mc Cullocha (1965): &lt;gap&gt;<br><br>&lt;page nr=153&gt; Głównym mankamentem metody Penmana (1948) jest jej nadmierny empiryzm, który w poważnym stopniu ogranicza możliwość zastosowania formuły, szczególnie