więc tym bardziej strata jest bolesna. Płakałam. Szczególnie na początku. Trudno mi było się z tym pogodzić. Wiedziałam, że czeka mnie chemia, zaczną wypadać włosy, będę źle wyglądać. Nigdy nie dbałam obsesyjnie o ciało i drobne niedoskonałości fizyczne nie spędzały mi snu z oczu. Ale teraz? Przecież ta choroba mnie oszpeciła!!! Myślałam: "Boże, i jak tu położyć się do łóżka z mężem? Amazonka, i w dodatku łysa? Jak będzie się nam układało?". Wiedziałam, że Tomek mnie nie zostawi. Bałam się tylko, że może się odsunąć ode mnie, może nie zaakceptować mojej "nowej kobiecości". Na szczęście tak się nie stało. <br>Myślę, że