miała miejsce za panowania Antiocha IV Epifanesa w roku 167 p.n.e., wskazują, że księga w swej ostatecznej redakcji musiała powstać w późnej epoce hellenistycznej. Dowodem są zresztą liczne wyrazy greckie rozsiane w tekście aramejsko-hebrajskim.<br>Były to dla Żydów ciężkie czasy walk o niezawisłość religijną. Proroctwo miało dodać otuchy ciemiężonym rodakom i podtrzymać ich nadzieje w zwycięstwo. W wizjach przepojonych gorącym patriotyzmem księga zapowiada Żydom przyjście Syna Człowieczego, który wybawi ich spod obcej przemocy. Głosi też nastanie królestwa Bożego na ziemi i zmartwychwstanie przy końcu świata. Ale owe mesjanistyczne idee nie mają charakteru deterministycznego. Proroctwo wypełni się tylko wtedy