stanu rzeczy w bardzo osobliwy sposób otwiera się przed nami, mimo że nadal pozostaje odgraniczoną w sobie całością. Pojawia się nam jako coś we wnętrzu swym dostępnego, jakby otwartego. I rozwijając dany stan rzeczy po prostu wykorzystujemy jego Ťotwartośćť i intencjonalnie uzyskujemy wgląd w sam przedmiot, w jego Ťwnętrzeť. Owo Ťotwieranieť nie jest na ogół momentem samego bytu, żadnym sposobem zachowania się samego bytowo-autonomicznego przedmiotu. Jest on na ogół niewrażliwy na różnice zachodzące między Ťotwieraniem sięť a Ťzamknięciem w sobieť w stosunku do pewnego podmiotu poznawczego, chociaż różnice te mają przecież swą podstawę we własnej strukturze przedmiotu. Tutaj chodzi tylko