postawienie na autonomię grupy może wzmacniać takie cechy, jak niezależność od wytycznych czy opinii autorytetu, poczucie sprawczości i wpływu.<br><br>Wystawienie uczestników na wzajemne komunikaty emocjonalne i informacje zwrotne bez osłaniającej czy choćby strukturalizującej roli trenera może w optymalny sposób regulować mechanizmy obronne "ja", odpowiednio je uelastyczniając lub wzmacniając, co będzie owocować adekwatnym zaufaniem do innych.<br><br>Pozostawienie steru w rękach uczestników może powodować wzrost ich poczucia odpowiedzialności oraz wewnątrzsterowności, a co za tym idzie, wzrost zaufania i szacunku do siebie.<br><br>Otwartą i dyskusyjną sprawą pozostaje "problem przeniesieniowy" odnośnie do trenerów, a zwłaszcza głównego trenera. Co bardziej sprzyja windowaniu go na "przeniesieniowy piedestał