bliższym spojrzeniu okazał się kremowobiały z żółtymi zaciekami. Obnażył boleśnie kilka cer. W kącie choinka, ubrana w słomkowe łańcuchy, lichtarzyki z kręconymi świeczkami, kolorowe bombki. Były niebieskie jak pogodne morze, ciemnopomarańczowe jak zachodzące słońce zapowiadające deszcz, białe, ale tak naprawdę srebrne, i jedna jedyna zielona, łagodnie zielona, kiedyś nadzieja. Główną ozdobą był anioł z bristolu, w purpurowej szacie męczennika, swobodnie udrapowanej. Jassmont przyjrzał mu się dokładnie. Anioł o pyzatej, cokolwiek bezczelnej twarzyczce hermafrodyty, ze szczyptą piegów u nasady naburmuszonego noska. W sumie niezła robota, malarz puścił oko, a może piegi domalował jakiś zdesperowany czeladnik, pragnący popsuć majstrowi reputację. Nad głową anioła