SZEŚĆ WCIELEŃ JANA PISZCZYKA&lt;/&gt;<br>- Podchorąży Piszczyk! - przedstawiałem się uśmiechnięty i wyprężony oraz stukałem obcasami, przy czym wpatrywałem się badawczo w ich oczy. Nic się nie zdarzyło; przyjmowali te dwa słowa jako prawdę oczywistą, popartą srebrnymi belkami i błyszczącymi oznakami. Zapyta Pan Profesor, dlaczego nie powiedziałem im prawdy? Przecież Niemcy i tak by mnie nie wypuścili. Miałem tu siedzieć między nimi jak naiwny głupiec i pętak, który się przebrał w cudzy mundur? Tak bardzo się wstydziłem, że nie mógłbym wykrztusić prawdy tym sprężystym podchorążym, którzy meldowali się, stukali obcasami i