porządki w tym przybytku mojej niedoli są rzeczą ważną, kto wie, czy nie najważniejszą.<br>I tak co krok czegoś nowego się uczyłem, a że z usposobienia jestem perfekcjonistą, mogłem się tylko cieszyć z poszerzania swojej wiedzy o świecie i przedmiocie.<br>W kazamatach kłębiło się od pasiaków i szyneli, stukały kubki, pachniało zbożową kawą i zjełczałym potem.<br>Przysiadłem się do pierwszego z brzegu zachlapanego stolika, pełnego okruchów, ale mnie przepędzono.<br>Rozglądając się nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, bo wszędzie było tak gęsto, że demograficzna wizja świata naszych pesymistów za lat kilkaset wydała mi się pogodną prognozą i wymarzoną nadzieją na przyszłość