Sama schludność, żadnych zabitych. Ogląda się jak science fiction i chrupie przy tym słone paluszki...". Grass przesadza, mamy więcej konwencji pokazywania współczesnych wojen. Czystki etniczne na Bałkanach, wyrzynanie się plemion afrykańskich - na brak trupów i obrazów masowej masakry nie możemy narzekać. Ostatnia część "Mojego stulecia" jest właściwie pożegnaniem z nadziejami pacyfistów. Nawet konkretne zachowania polityków demonstrujących wolę pojednania ukazane są z drwiną. Tak odbiera klękanie kanclerza Brandta przed pomnikiem bohaterów warszawskiego getta narrator historyjki, cyniczny dziennikarz, który widzi w tym "umiejętnie rozegrany" fotogeniczny akt przeprosin.<br>Dziennikarz jest durniem o nazistowskich sympatiach, ale Grass przywołuje takie właśnie reakcje, zapewne uznaje je za