mieczów skierowanych w pierś Spartaka. Oto i Kastor pada. Legionista, który zadał mu śmiertelną ranę, schyla się, by dosięgnąć Spartaka. Kalias nagłym uderzeniem wytrąca mu miecz z ręki. W tej samej chwili tysiące iskier mignęło mu przed oczyma, usłyszał huk, jakby tysiąc młotów uderzyło nagle, ból targnął całym ciałem i padł przed piersiami Spartaka.<br>Nie widział już, i nie czuł, że po chwili przykrył go swym ciałem, jak matka osłaniająca niemowlę przed paszczą wilka, najmężniejszy z mężnych, wódz gladiatorów i powstania.<br>Losy bitwy były przesądzone. Powstańcy bili się z szaleństwem skazanych na śmierć. Nie prosili o łaskę. W bezładzie i zamieszaniu