szeroka i płaska waliza, która leżała na dachu powozu. Wkładano do niej ubrania, tak, że leżały całkiem rozprostowane. Potem "dyndałka", długa i wąska, którą mocowano wysoko, z tyłu powozu. Pakować można było w nią tylko lekkie rzeczy, takie jak kapelusze i koronki. Następnie były też przyśrubowane skrzynki w różnych rozmiarach, paka pod siedzeniami i skrzynia pod kozłem. Mama dyrygowała tym całym pakowaniem jak wódz naczelny, a wszystko odbywało się jak na manewrach. W końcu wyruszenie w dłuższą podróż z małymi szkrabami to nie była bagatelka, a dodatkowo ze względu na babcię Hülsen2 sprawy toalety traktowano z jeszcze większą powagą. Nareszcie! Nareszcie