W tym celu należało obalić tzw. ustawę Mammiego, według której na terenie republiki włoskiej mogą działać tylko trzy prywatne ogólnokrajowe kanały. Ustawa ta zatwierdziła powstanie telewizyjnego imperium Berlusconiego i równocześnie pozbawiła go konkurencji. Lewica zaproponowała też uchwalenie ustawy antytrustowej, zabraniającej jednej osobie posiadania więcej niż jednej stacji telewizyjnej lub dużych pakietów akcji różnych stacji oraz wprowadzenie zakazu przerywania reklamą filmów, nadawanych przez telewizję. Część deputowanych zaproponowała referendum w tej sprawie. Radykalizm niektórych postulatów, zwłaszcza ostatniego (Berlusconi twierdzi, że zakaz reklamy w trakcie filmów "puści z torbami" telewizje prywatne) mógł jednak przestraszyć część wyborców (którzy są przecież także widzami). Aby uniknąć ewentualnej porażki