niego uspokajającym tonem. - To chorąży Kotarbiński. Swój chłop! On wie o tej bimbrowni. Podoficer wcale nie wydawał się być uspokojony takim wyjaśnieniem. Panika malowała się na jego twarzy. <br>- Puszczaj pan! - zawołał, oswobadzając ramię z uścisku palacza. - Muszę iść, bo mam huk roboty! Niestety było już za późno, gdyż chorąży, dostrzegłszy palacza i dwóch ludzi obok niego, najpierw przyśpieszył kroku, a później zaczął biec. Już po kilku sekundach był przy nas. Zdjął polową czapkę, przetarł chustką spocone czoło i z szerokim uśmiechem na twarzy wyciągnął do palacza rękę na powitanie. <br>- Dzień dobry panu! - powiedział. Popatrzył na ognisko, patyki z nadzianymi nań kiełbaskami