grubymi tomami trzech wieszczów. Książki te zabrał ze sobą mój dziad, gdy uciekał do Francji po powstaniu, z nimi wyruszył w 14 roku na wojnę mój stryj, a teraz, przed wywiezieniem przysłała mi je rodzina do więzienia. Zresztą nie sądziłem, abym miał do nich zaglądać. Ceniłem je raczej jako sztafetową pałeczkę w rodzinnym biegu polskości z przeszkodami. Uważałem, że trzech wieszczów znam wystarczająco ze szkoły i ze słyszenia. Byli dla mnie jak owe szable uczestnika bojów o niepodległość, zawieszone na ścianie pod obrazkiem Matki Boskiej Częstochowskiej, które pozostają pełne chwały i blasku, choć wzwyczajone oczy nie odróżniają już ich z ogólnej