z ciężkim westchnieniem.<br>Nie wypuszczając z ręki noża melancholijnie zapatrzył się w cztery stojące przed nim nogi. Zaprzątnięci przez chwilę butami panowie przypomnieli sobie nagle o nim i przerwali ożywioną dyskusję.<br>- No, panie Lesiu - powiedział ugodowo kierownik pracowni. - Niech pan może jednak wstanie, bo zaraz zaczną ludzie przychodzić. I niech pan wreszcie powie, co pan tu robi? Dlaczego pan tu śpi?!<br>Kategorycznie postanowiwszy nie mówić prawdy, Lesio nie bardzo wiedział, jakiej by tu odpowiedzi udzielić, na domiar złego bowiem zapomniał, co stanowiło tę prawdę. W dodatku zaczął odczuwać potwornego kaca. Popatrzył bezmyślnie na kierownika pracowni i równie bezmyślnie powiedział:<br>- Chciałem tu