liściach przybrzeżnych krzewów przebiegł krótki powiew wiatru, i dotknął wody, która zafalowała jak płomień, a ja poddawałem się przeczuciu tego drżenia, które dopiero rosło we mnie i rosło w nim, by nagle ogarnąć nas aż po włosy, ale musieliśmy na to jeszcze poczekać, i wszystko wokół nas zastygło, i w panicznej ciszy trwał tylko ten nasz wspólny ruch, który zbliżał nas do siebie i oddalał, choć tak długo nie rozłączaliśmy się ani na chwilę.<br>Jednorożec<br>Te sady i ogrody otoczone litym murem z gliny i kamieni, sięgającym niemal wierzchołków drzew owocowych, śniły mi się po nocach i marzyłem, że uda mi