czyli tzw. baronowie, nie potrafili się z tymi trudnościami uporać. Brak własnego inwentarza roboczego, a poza tym drożyzna robocizny, utrudniały im przejście na pracę najemną i zmuszały do kurczowego trzymania się renty odrobkowej. Kiedy zaś stawało się to coraz trudniejsze, gdy zawiodły próby powiększenia lub chociażby utrzymania na dotychczasowym poziomie pańszczyzny, baronowie zaczęli stosować politykę dzierżaw. Przy stosunkowo jednak niskich czynszach nie mogło to starczyć na pokrycie wydatków związanych z wysoką stopą życia, do której byli przyzwyczajeni. Toteż następuje z ich strony gorączkowe rozglądanie się za nowymi dochodami i podejmowanie coraz energiczniejszych prób opanowania aparatu państwowego jako dodatkowego źródła zysków. Powodowało