na bezpośrednie potrzeby.<br>&lt;au&gt;(Metropol)&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br><br>&lt;tit&gt;moim zdaniem&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Dziennikarza można różnie przekupić&lt;/&gt;<br><br>Ciężki jest los dziennikarza w III RP. Nie tyle chodzi o byt materialny, bo dziennikarzom może się wieść zupełnie nieźle, ale o różne pokusy, czyhające ze wszystkich stron i prowadzące na manowce, czyli na pogranicze etyki dziennikarskiej. W miłościwie nam panującym peerelu etyki nie wymagano, a przynajmniej nie w tym sensie, w jakim teraz się o niej mówi. Od dziennikarzy jako "pierwszej linii frontu ideologicznego" żądano tylko tzw. dyspozycyjności, czyli posłuszeństwa i lojalności wobec jedynie słusznej ideologii. Jeśli w zamian za to opływali we wszelkie dostatki, nie nazywano tego oficjalnie przekupstwem