zmagań "tego co jest odwieczne z tym co jest chwilowe". Ostatnie wiersze Iwaszkiewicz zachowują jego ciągłe dążenie do pełni, jakie się w jego poezji objawia nieodmiennym przeglądaniem się natury w kulturze, Południa w Północy, pejzaży mentalnych w naturalnych krajobrazach. Poeta mnoży przeciwieństwa, które nigdy jednak nie zamieniają się w barokowy paradoks. Napięcie między nimi tworzą dziwnie trwałą podstawę świata jego poezji. Zwłaszcza w późnej twórczości doszedł do skrajnej prostoty wyrażającej się w jednym z mott cz. V Mapy pogody pochodzącym ze starego kalendarza: "... stronami deszcz, stronami pogoda...". Czy poeta czyni jakiś wybór? Tak. Za innym mottem z Mickiewicza: "... pominąć strefy ulewy