wystrzelonego pocisku nie przekraczał 35 sekund.<br>W celu zwiększenia efektów celowania możliwe było wprowadzenie do właściwego aparatu centralnego siedem rodzajów poprawek, które pozwalały m.in. uwzględnić: oddziaływanie wiatru na pocisk w czasie jego lotu, ruch celu w trakcie ładowania i lotu pocisku, odległość między aparatem centralnym a baterią armat (tzw. paralaksa).<br>Obsługa aparatu centralnego składała się z piętnastu żołnierzy, z których pięciu obsługiwało zespół dalmierza, pięciu zespół właściwego aparatu centralnego, a pozostali odbiorniki zainstalowane na armatach.<br>Zadanie obsługujących odbiorniki sprowadzało się tylko do zgrywania odchylających się w nich strzałek bez dokonywania jakichkolwiek odczytów czy pomiarów. Zgranie strzałek oznaczało, że armata jest