odruchem Antoni zupełnie nie panuje. Był spokojny, to prawda, lecz utajona i dla niej niedostępna rozterka odbijała się w jego oczach.<br>Za oknem, tylko do połowy oszklonym, bielały kwitnące jabłonie. Chociaż na dworze był dzień jeszcze jasny, w pokoju pozbawionym pełnego oświetlenia panował półmrok.<br>Przesunęła bliżej ku środkowi stojący na parapecie asparagus.<br>- Nie jest ci za ciemno? Odpowiedział pośpiesznie:<br>&lt;page nr=39&gt; - Nie.<br>Sprawdziła jeszcze, czy asparagus nie potrzebuje wody. Stwierdziła jednak, że ziemia w doniczce jest dość wilgotna, i nie znalazłszy w tej chwili pod ręką żadnego natychmiastowego zatrudnienia, już się miała zdecydować na odejście, gdy uczuła naraz nabrzmiewające szybko pod powiekami ciężkie