ciemną nawę, zatrzymali się na progu kościelnym. Pan Dobrzynkiewicz na powrót rozpiął czarny parasol. Spiesznym kłusem ruszyli ku furze, wlokąc Zenusia, który nie mógł nadążyć.<br>- No, oczywiście - rzekła pani Dobrzynkiewiczowa. <br>- Można się było tego spodziewać.<br>- Mamo, on zupełnie blady...<br>- Patrz, synu, wyciągaj wnioski - powiedział pan Dobrzynkiewicz i strząsnął wodę z parasola.<br>- Rozumiem przecież wszystko doskonale - odparł syn. <br>- Jemu zawsze było mało, nie znał swojej miary i swego miejsca. Oto właśnie trafnie rzecz sformułowałem. Przypomnij mi mamo, żebym to wieczorem zapisał. Boże, ktoś mnie szczypie? Tu Zenuś krzyknął cieniutko i podskoczył gwałtownie, rozpryskując błoto na kamaszach ojca.<br>- Burba! Ty draniu! Chodź no