tekstu, budował <br>przejrzystą, <br>jednolitą koncepcję mikrostruktur formalnych mszy, pozbawioną generalnie co <br>istotne z liturgicznego punktu widzenia powtórzeń tekstowych (wersów).<br> Nawiązanie do idei renesansowej mszy chorałowej widać także w typie obsady. <br>Obsada bowiem omawianych mszy chorałowych preferuje chór a cappella, bądź chór <br>i organy, które w zasadzie realizują typ towarzyszenia colla parte; nie znajdujemy <br>natomiast mszy symfonicznej.<br> Selektywnie przejmowano elementy dwóch fundamentalnych faktur i zarazem technik <br>renesansowych długonutowego cantus firmus oraz imitacji, zwłaszcza syntaktycznej <br>(Garbusiński, Feicht, Miazga). Ponadto, poza Feichtem, kompozytorzy rezygnowali <br>w mszach chorałowych z kunsztownych technik polifonicznych, z całego bogactwa <br>technicznego, ogólnie mówiąc z formotwórczej roli polifonii. Ograniczano się <br>natomiast