kiedy mówił (Krzysiek wyobrażał sobie, co się z nim musi<br>dziać, gdy trafia w swej służbie na podatny grunt), wznosił w<br>charakterystyczny sposób wzrok ku górze. Nie to, żeby przewracał oczami<br>albo dawał się porwać wichrowi boskiego natchnienia. Nie. Po prostu<br>miał taki sposób mówienia. Zdarzają się tacy ludzie. Ale patrząc na<br>niego, trudno było się powstrzymać od śmiechu.<br> Stanęła mu przed oczyma Ewa. Gdyby to ona otworzyła drzwi i zobaczyła<br>te oczy wzniesione w górę! Byłby numer.<br> Z wysiłkiem powstrzymał narastającą wesołość.<br><br> Obaj mężczyźni w końcu zrozumieli, że tym razem naprawdę nie warto<br>się trudzić. Pożegnali się grzecznie i poszli