foliału", kiedy przerwała nam Gerta. - Patrzy Hansowi w oczy i widać, że waży troskliwie podpływające do ust słowa. - Kiedy już dojdzie do rozmowy z ojcem... niech pan nie pyta o rodzinę... o żonę... Dziś poza nimi, ojcem i synem, i poza mną... chyba nikt nie wie o tamtej tragedii. <br>Hans patrzy w okno i udaje, że nie czeka na dalszy ciąg zwierzeń, niemniej rozwiesza swoje milczenie utkane ze stu przypuszczeń. <br>Proboszcz widzi twarz Hansa, jego zamyślenie pełne godności. Spojrzy na swoje żylaste ręce. Powoli zaciśnie je w pięść. <br>- Pan historyk... Pan wie, co czekało ludność w miastach naszej Europy, kiedy po