konieczność wydłużenia kończyn, a zwłaszcza przekształcenia palców w organy przeznaczone nie tylko do utrzymywania masy ciała podczas chodzenia, ale także do chwytania, zrywania i manipulowania różnymi przedmiotami. Opuszki palców w związku z tym powiększyły się i wyczuliły; zbędne, a nawet szkodliwe, bo zmniejszające precyzję chwytu, stały się w tej sytuacji pazury, które przekształciły się w płaskie, chroniące opuszki paznokcie. Ta podwójna rola kończyn, zwłaszcza przedniej pary, pociągnęła za sobą konieczność dalszych modyfikacji: kończyna służąca do lokomocji poruszać się może, a nawet powinna, w jednej pionowej płaszczyźnie; kończyna, która dosięga trudno dostępnych partii drzewa, musi uzyskać znacznie większy stopień swobody poruszania się