punktualnie o dziewiątej. Gorąco było, parno. O tej samej godzinie miał podjechać autokar po Brazylijczyków. Co jeden zbiegł, drugi pędził z powrotem do pensjonatu po zapomniany aparat fotograficzny czy płaszcz kąpielowy. Na koniec wszyscy zbili się w grupę na środku jezdni, ściągając na siebie wymysły z samochodów, motocykli i skuterów, pędzących ze śródmieścia w stronę morza czy wzgórz na południe od Rzymu. W końcu nadjechał ten autokar, przepełniony resztą Brazylijczyków z klasztoru. Ulicę napełniły nawoływania i okrzyki.<br>Jednocześnie z autokarem, raptem wypadła z bocznej uliczki i zatrzymała się przed bramą naszego domu pianola na kółkach. Koło czarnego jej kształtu uwijało się