Jeden, wielki jak dojrzała dynia, przytoczył się bardzo blisko i kłapnął zębami tuż przy piętach Geralta. Wiedźmin stłumił cisnące się na wargi przekleństwo. Poszedł dalej. Ze stalaktytów kapała woda, dzwoniąc srebrzystym echem. <br>Coś uczepiło się jego nogi. Powstrzymał się, by nie odtrącić gwałtownie.<br> Stworek był nieduży, niewiele większy od psa pekińczyka. Trochę też pekińczyka przypominał. Z oblicza. Z reszty przypominał małpkę. Geralt nie miał pojęcia, co to jest. W życiu nie widział niczego podobnego. <br> - Widź-min! - wyartykułował wizgliwie, ale wcale wyraźnie pekińczyk, kurczowo wczepiony w but Geralta. - Widź-min-min. Sukin-syn! <br>- Odczep się - rzekł przez zaciśnięte zęby. - Odczep się od