już wiadomo.<br><br>- Co?<br><br>- Jakie "co"? Że się pobiorą.<br><br>Groszek spojrzał na zwrócone ku sobie twarze dorosłych. Skinął głową.<br><br>- To jest życie - mruknął już wyłącznie do <br>siebie i na własny użytek.<br><br>Był to dzień czarującej, jesiennej urody. Lasy dokoła miasteczka stały <br>jak w pożarze, czerwone, brązowe i złote. Słońce za to pełne było <br>łagodności, zaś w powietrzu, na fali cichego wiatru, płynęły pajęcze <br>nitki. Po prostu jesień: dużo piękna, trochę smutku. Nie można było <br>zatem tracić czasu. Obiad zjedli bardzo wcześnie - i przed nimi <br>otwarło się całe, ogromnej długości popołudnie.<br><br> - Ośmiogodzinne popołudnie odpoczynku - powiedział <br>Rudy. - Co &lt;orig reg="robimy"&gt;łobimy&lt;/&gt; z tak pięknie &lt;orig reg="rozpoczętym"&gt;łozpoczętym&lt;/&gt; &lt;orig reg="wieczorem"&gt;wieczołem