głosu można zdefiniować jako jednoznaczne rozpoznanie aktualnego stanu źródła (krtani) na podstawie określonego zespołu rozpoznanych istotnych cech akustycznych, zawartych w sygnale mowy. Proces diagnostyki akustycznej jest oparty na apriorycznym założeniu, że źródło jest zdeterminowane, tzn. że zespół cech dystynktywnych jest zakodowany w sygnale i przeciwnie, każdemu sygnałowi diagnostycznemu odpowiada w pełni określony stan źródła.<br>W medycynie klinicznej stosowane są powszechnie dwie tradycyjne metody diagnostyki narządu głosu. Pierwsza polega na subiektywnej ocenie słuchowej głosu pacjenta. Druga zaś sprowadza się do oględzin struktury anatomicznej efektów fonacyjnych i artykulacyjnych narządu głosu w stanie statycznym lub dynamicznym, przy zastosowaniu do tego celu dostępnych, mniej lub