ją uprowadzić kiedyś w inny świat, miał cudami odmienić jej życie. Cierpiała na myśl o jakiejkolwiek szkodzie syna: nauki, sporty, wszystko dawkowano mu ostrożnie, żeby - broń Boże - nie nadwerężyć cennego instrumentu wyzwolenia. <br>Po Marcie Róża nie spodziewała się niczego dla siebie. Nawet ani jednej takiej chwili zachwytu, dumy, czułości, jakich pełno przeżywała z przyczyny uśmiechu Kazia albo byle jakiego gestu Władysława. <br>Często chwalono przy niej Martę: <br>- Jak ładnie córeczce wiją się włoski... <br>Czy też: <br>- Jaką wyrazistą buzię ma to dziecko... <br>Pomrukiwała niepewnie, mrużyła oczy i - obserwując córkę - usiłowała wyobrazić sobie, że jest kimś zupełnie innym, żeby móc ocenić uroki Tusi. Zrywała