mundurem plecy sierżanta Antczaka. Komendant, z wyrazem błogości na pełnej twarzy, sączył pieniste piwo. Nadinspektor doskoczył do niego jak sprężyna, złapał go za rękaw.<br> - Panie komendancie, mamy Marsjanina! Sierżant wybałuszył na niego oczy.<br> - Co ty, chłopcze, bredzisz? - Złapaliśmy go na zamku.<br>Komendant posterunku był wyraźnie niezadowolony, że przerwano mu ceremonię picia piwa.<br> - Kogo? - zapytał ospale.<br> - Tego, co mieszka w leśniczówce... co pan sierżant pytał o niego.<br> - Jakiego Marsjanina? - My go tak nazywamy. - Kto?<br> - No, my... zresztą to nieważne. Siedzi teraz na przystani w kawiarni.<br>Sierżant nic nie mógł zrozumieć z chaotycznego opowiadania chłopca. Otarł z warg smakowitą pianę, odsapnął i rzekł sennym