kapliczkach, a później zaczęli pracować dla kolekcjonerów, muzeów etnograficznych, uczestnicząc w wystawach i konkursach. W oddzielnych "kieszonkach" poświęcam niektórym z nich więcej miejsca, charakteryzując ich twórczą osobowość. <br>Pierwszym świątkarzem, który staną. na pograniczu dawnej i nowej rzeźby jest Jędrzej Wawro, którego nazwisko pojawia się te. w formie Wowro. Poświęci. mu piękną, choć trochę wydumaną książkę Tadeusz Seweryn, a poeta Emil Zegadłowicz wiersze o "powsinodze beskidzkim". Pomimo i. silnie związany ze swym wiejskim środowiskiem, Wawro tworzy. przede wszystkim z własnej potrzeby. Jego rzeźby, poetyckie w nastroju, można określić mianem sztuki naiwnej, a więc szczerej, autentycznej, przenikniętej osobistym stosunkiem do świata. <br>Rzeźbiarzem pogranicza