się w oczach. Byliście tak do siebie podobni. Zapewne bracia. Mam wobec panów nie spłacony dług wdzięczności.<br>Nie poznawałem jej w dalszym ciągu. Ta olśniewająco piękna kobieta niczym nie przypominała zasypanej, zmaltretowanej istoty, wydobytej z gruzów.<br>Dopiero po dłuższej chwili przypomniałem sobie wydarzenie na Poznańskiej. Więc to była ona? Ta piękność! Wraz z Marianem przywróciliśmy światu ten klejnot, który miał nas później poróżnić?<br>Gdy po pewnym czasie Romanowski przesiadł się na chwilę do sąsiedniego stolika, powiedziałem na wpół żartem:<br>- Czy pani wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia?<br>Klara wybuchnęła śmiechem.<br>- W ogóle nie wierzę w miłość. Nigdy jej nie przeżywałam. Jestem