smutkiem i żalem w głosie. <br>- Sierść jebana! - zaklął palacz jadowicie. - Pół kilo podwawelskiej przez niego się zmarnowało! - był tak podenerwowany, że aż ręce mu się trzęsły. - Dawaj tutaj, może jeszcze będą się nadawać do jedzenia! Twarz sierżanta przyjęła płaczliwy wyraz. Jakby coś go bolało albo uwierało. Nagle odwrócił się, przeskoczył pień i pobiegł w las, rozpinając pasek od spodni.<br>- Hola, hola... panie sierżancie, toć nie będziemy pana bić z tego powodu! - krzyknął za nim palacz niezmiernie zdziwiony strachliwością tego, wydawać by się mogło, gramotnego trepa. - Wracaj pan tutaj! Sierżant zatrzymał się na chwilę i odpowiedział jednym - wyjaśniającym wszystko - słowem:<br>- Sraczka! Palacz