u progu sezonu 2000/2001 zawieszona przed blisko dziesięciu laty, odkładana - a przecież niezbędna - generalna debata o strukturze nigdy niezreformowanego życia scenicznego w Polsce. Strukturze, w której dziś znikł już właściwie wszelki związek między sytuacją materialną a jakością artystyczną, w której subsydiowaniu podlegają i przedsięwzięcia stricte komercyjne, i budy, gdzie pies z kulawą nogą nie zagląda, i sceny łączące komunikatywność z dbałością o poziom. Strukturze, w myśl której dotacja zda się obowiązkiem instytucji samorządowych na rzecz "załóg" - nie zaś zobowiązaniem teatru do służby na rzecz kultury wysokiej, w ramach ustalonego kontraktu. Tej debaty naprawdę nie sposób dłużej unikać. Choćby po to, by za chwilę