jak dorosły mężczyzna.<br>Objąłem. dziewczynkę ramieniem, starając się dodać jej otuchy. I tak powróciliśmy do obozu, w ciszy i smutku. Dogonił nas doktor; bo - jak się okazało - i on odbył spacer na górę zamkową. Chciał obejrzeć Sebastiana, ale Kasia nie pozwoliła, histerycznie piszcząc: "Nie ruszajcie mojego Sebastiana! Nie ruszajcie mojego pieska" i odebrała zwłoki psa od Sokolego Oka. Rycząc wniebogłosy zaniosła je sama do obozu i położyła ostrożnie przed swoim namiotem. Chłopcy nakryli Sebastiana kocem.<br>W obozie był już Fryderyk, zapalił lampkę campingową i postawił ją w sąsiedztwie okrytego kocem pieska. Usiedliśmy wianuszkiem dookoła. Kasia wciąż płakała i ten jej płacz