Rozmowa ucichła. Przez szpary niedbale zbitych desek przedzierało się światło słoneczne. Złote plamy jak motyle drżały na głowach drzemiących uwięzionych legionistów.<br>- Cóż, Kaliasie, będziemy mężni - uśmiechnął się Polluks - na tym naszym ostatnim gladiatorskim popisie.<br>- Nie boję się - odparł urażonym głosem chłopiec.<br>- No stary, czego się złościsz? - ciepło powiedział Polluks i pieszczotliwie otarł policzek o jego ramię.<br>Okrutny żal ścisnął serce Kaliasa. Przełknął z trudem ślinę i tłumiąc westchnienie zagadnął:<br>- Dobrze, że Kastor uciekł, prawda?<br>- Ba, pewnie. Lepiej nie mógł zrobić. Wiesz, myślę, że Spartakus już spieszy nam na ratunek...<br>Polluks powiedział to bardzo głośno, bo chciał nadać pewność swoim słowom, choć