konsensu nigdy w tej dziedzinie nie było: wystarczy spojrzeć na doroczne debaty sejmowe o kierunkach polityki zagranicznej, aby zobaczyć, z jaką siłą jawiły się w nich grupy wspierające interesy rosyjskie. Ani wejście do NATO, ani wejście do Unii nie spotykało się z jednomyślnym poparciem. Natomiast była obecna w ciągu tego piętnastolecia wola porozumienia się wokół spraw podstawowych dla polskiej racji stanu i wyjęcie ich z partyjnej gry. Tę wolę warto podtrzymać, bo ona w zbawienny sposób chroni to co najważniejsze.<br><br>Iluzją drugą jest przekonanie, że &lt;orig&gt;automarginalizacja&lt;/&gt; Polski służyć może dobrze naszym interesom, że lepiej się nie mieszać do wielkiej polityki międzynarodowej