Panie naczelniku... Panie naczelniku... - lamentowała kobieta.<br><br>- O co chodzi? - spytał ojciec.<br><br>- Niech pan przebaczy... Ostatni raz... Niech pan zmiłuje się nade mną i nad dzieciskami... Panie naczelniku...<br><br>Ojciec był niezmiernie wrażliwy na łzy. Spoglądał na płaczącą kobietę i zawodzące dzieci, wykonując dłonią jakieś nieporadne ruchy.<br><br>- Jestem żoną maszynisty Frołowa... Ten pijak całkiem już mnie zadręczył... Zamęrzył nieszczęsną... Panie naczelniku. On mi na krzyż przysiągł... Niech pan się zmiłuje!<br><br>Matka chwyciła mnie za rękę i wyprowadziła z domu. Szliśmy torami na stację, za nami podążała panna Kazimiera z Krysią. Oglądalem się ciągle za siebie wypatrując ojca. Ale dostrzegłem tylko Teklę biegnącą po