jednak szczęśliwi.<br> LEON<br>Ach, nie mów tak, nie mów tak. Nie staraliśmy się oboje o szczęście na prostej drodze. Tak - robiliśmy oboje wszystko, aby wszystko zepsuć.<br>&lt;page nr=214&gt;<br> MATKA<br> oczy zakryte<br>Nie róbmy już sobie wyrzutów. Wszystko jeszcze będzie dobrze. Jakiś dziwny spokój mam w duszy. Albo wytrzeźwiałam, albo jestem bardzo, bardzo pijana. Wszystko przeszło mi: cały ten obłęd.<br> Ze strachem<br>A może ja już zwariowałam naprawdę?<br> Leon obejmuje ją dzikim uściskiem. Pauza<br>Nie - to ty jesteś! Już nie jesteś ten obcy, inny. Już nie jesteśmy w tym okropnym miejscu. Ale teraz powiedz mi: mnie to tak potwornie męczy. Ten ojciec Zosi, obrzydliwy