mroków<br>promienia jasny strzela blask<br>i światłem swym zapala wokół<br>śniące w ciemnościach punkty gwiazd.<br>I w miarę, jak się czerń rozwidnia,<br>powoli budzą się przestwory<br>i najpierw słońce, potem księżyc<br>na swe niebiańskie wchodzą tory.<br>Ruszają wody z wnętrza lądu,<br>z bagnisk łańcuchy wstają gór<br>i nagle pierwszy błysk pioruna<br>rozdziera gęstwę ciemnych chmur.<br>I z nieba wielka jasność spływa,<br>i ziemia tonie w jej powodzi,<br>i bujna zieleń ją pokrywa,<br>która soczysty owoc rodzi.<br>Powstają kształty i kolory,<br>życiem zaczyna tętnić świat<br>i z mrocznej głębi gęstych borów<br>wysuwa głowę wąż - nasz brat.<br>Czujnie wokoło się rozgląda,<br>a w