trzech) i utworów równie "chorych" wykonawców pokroju Lard, L7 i Diamandy Galas, umieścił kompozycje "bezpiecznych" artystów, jak Bob Dylan, Leonard Cohen, Patsy Cline, Duane Eddy czy też nagrania Pakistańczyka Nusrata Fateh Ali Khana i Budapeszteńskiej Orkiestry Symfonicznej. Całość spinały zaczerpnięte z filmu kontrowersyjne dialogi, dzięki czemu już sama płyta robiła piorunujące wrażenie. Podobny zabieg Reznor powtórzył 2 lata później z identycznym skutkiem przy filmie Davida Lyncha Zagubiona autostrada.<br>Reznorowi udała się rzadka sztuka zmiany wrażliwości głównego nurtu kultury popularnej. Okazało się, że spora część szerokiej publiczności nie szuka bezpieczeństwa i przyjemnego banału, lecz chce stykać się z bólem, gniewem i strachem